İlimizde meyvecilik ve bağcılık üzerinde söz sahibi hangi üretim alanları aklınıza gelir! Gölpazarı ovası kenarındaki köylerimiz ve küre beldesi. Bu arada Osmaneli-İznik arasında ve yine başka köylerimizde de başarılı meyvecilik çalışmaları sürdürülüyor. Ancak bu arada saptama yapalım. İlimizde klasik, son elli yıla damgasını vuran üzüm çeşitlerimiz pazardan düşmektedir!
Bedi(üzümlü) Köyünün meşhur beylercesi, yine Razakı üzümü giderek süratle yok olma yolunda. Sakarya vadisi sırtlarındaki köylerimizdeki, Razakı, çavuşüzümü, Elbeyli ve biraz müşküle, siyah üzüm (iri kara) da maalesef Pazar değerini kaybetmektedir. 1950 yıllarının ortalarından itibaren Bilecik’in ve Eskişehir’in Sakarya Vadisi köylerini çok iyi hatırlamaktayım. Dedem Küre köyünden çıkarak, Bilecik İstasyonunda, Ankara halinde, İstanbul halinde ( Kadıköy ve karşısındaki hallerde) bizzat gidip kabzımalların sergilerinde satıcılık yapmış. Bir arada yine 1950’li yıllarda Ankara halinde ortak kabzımallık yaparak daha sonra Eskişehir halinden babam ve amcama sergi-dükkan almış. Soyumuz köylü ama sonradan hallerde kabzımallık yapmışız.
Yukarıdaki açıklamam, meyve, sebze, ve bağcılık ürünlerini sadece ziraat mühendisi olduğumdan yakından tanımam bahis konusu değil. Tarlada, bahçelerde büyüdük, hallerde çocukluk ve gençliklerimiz çalışarak geçti piştik, yetiştik. Ülkemizin tarımsal alandaki tüm sorunlarını gördük, yaşadık mücadelesini yaptık, şimdi de geride kalan bilgi ve deneylerimizi-tecrübelerimizi ilgilenenlerle “KAMU” adına paylaşarak örnek olmaya çalışıyoruz. Sorunları ifade etmeye çalışıyor, çözümler arıyoruz.
Okka malı dediğimiz, domates, biber, patlıcan ve diğer sebzeler üretim dönemlerinden Pazar fiatları korutucu ve memnun edici değil. Üretici, girdilerle, maliyet unsurlarıyla başa çıkamıyor. Bu nedenle MEYVECİLİĞE doğru geçiş var. Özellikle kaliteli ürün veren başta KİRAZ olmak üzere, vişne, elma, armut v.b. gibi çeşitlere ve birde CEVİZ ağacı bahçelikleri kurulmasında gayret gösteriliyor. ZEYTİN’likler de oldukça geniş alana yayılmakta.
Geçen hafta KÜRE beldesine, gazetemizin muhabiri ile birlikte gittik. Belde de Tarım İl müdürlüğü ve ilçe müdürlüğünün ve valiliğimizin üzerinde çok durduğu, MEYVECİLİĞİN geliştirildiği alanları gezdik. Küre de son 15-20 yıldır bağcılığın eski hızını kaybettiğini, kiraz bahçelerinin, tam da istendiği gibi KAPATMA bahçelerin gelişmekte olduğunu görüyoruz. Meyvecilik, KİRAZ başta Beldenin en iyi yetiştirdiği tarımsal ürün haline geldi. Ve tarımdaki tüm teknikleri kavradılar, uyguluyorlar. Kendimin de soyumun geldiği belde olarak, çalışkanlıkları ile övünebilirim yaptıkları meydanda! Tarım, epeyce zorluklarla yapılabilen bir üretim alanı. Şartlar giderek ağırlaşıyor, genç kuşak kolaycılığı fabrikalarda, devlette iş arayarak çalışmayı seçiyor. Geleceğini garantiye almak istiyor ve bağ-bahçe, tarlada yaşlılara babalara-annelere kalıyor. Acı gerçek bu. Meyveciliği geliştirmek, genç kuşağı toprağa bağlar.
Gazetemizde haber olarak yer alacağı için şahsım açık açık değinmeyeceğim. Ama birazda ben sezlenişte bulunayım. Dursun Fakih türbesi kuzey-doğusundan beldenin çıkışında karayolu kestirme olarak rampalardan kurtarılmak için 3 yıl önce bağlantı yeni yol yaptırılmış. Ayrıca virajları keskin, dönüşleri uzun araçlar için zor olan dik rampalar yeni yolla devre dışı kalmış. Karda-buzda bu eski yollar kazalara neden olabiliyordu. Hatta açılan türbe altından bu yolun geçişindeki arazilerde Küreli arazi sahipleri bedelsiz terk etmiş. Halen bu ara yol, işlek ağır yük, maden kamyonları da burayı tercih ediyor. Eskişehir-Sarıcakaya ilçesinden itibaren Sakarya vadisi kanyonlar, Sarıcakaya-Karaoğlan-İnhisar-Küre anılan yoldan geçiyor. Bilecik-İstanbul hattı olarak devam ediyor. Ancak yol asfalt kaplaması tamamen kaybolmuş, stabilize kumlu yol halinde. Toz bulutu kiraz ağaçlarını kurutmuş, kurutmakta. Ürün toz içinde kalıyor, bozuluyor. Gerisini ilgililer anlamıştır. Küreli üreticiler İLGİ bekliyor.