Anayasanın tamamını değiştirme imkanı bulamayan Akparti iktidarı, 26 maddesini değiştirmekle tamamının değiştirilmesinin yolunu açtı.

Ak parti iktidarına karşı olan bürokrasi, Başbakanın tabiri ile “pranga” vuruyordu. Bilhassa Yargı ve diğer yüksek bürokrasi verdiği kararlar ile hükümetin önünü kesiyordu. İktidar değiştirmekte geç kaldığı anayasa değişikliğine “ya herro ya merro” anlayışıyla karar verdi. Halk “yanındayım” diyerek hükümete desteğini devam ettirdi.

Gelelim ilimizin neden hükümetin yanında yer almayarak “hayır” cenahında görülmesine.

Ak parti iktidarı her ne kadar “statüko” ya karşı olduğunu, bürokrasinin engellemelerinden şikayetini aleni açıklamasına rağmen Bilecik’te iktidarın politikasına aykırı siyaset takip edildi. Halk öyle bir anlayışa sahip oldu ki “iktidar partisine gidip sıkıntımı söylesem ne olacak derde deva olan mı var ki….” Anlayışı sahip oldu. Yıllarca yazdık söyledik. Vatandaşın devlet dairelerinden şikayetini yapacağı bir tek parti kapıları var. Vatandaşa kapıları kapatmayın. Osmaneli’nin en ücra köyünden, Bozüyük’ün en son köyüne kadar sağdan da saysan 193 Bin, soldan saysan da 193 Bin nüfusa sahipsin. Yani Kocaeli iline bağlı Gebze ilçesinin bir mahallesi kadar nüfusa sahibiz. Böyle bir ilde bırakın “bugün git, yarın gel” anlayışı ile iş görmeyi, “vatandaş gelse de işini görsem” diyen bürokrasi olması gerekmez mi? Gerekir, gerekir ama olmuyor. Neden? Halkın sesine kulak verilmiyor. Genel merkez ile ilimizde takip edilen politika zıt. Genel merkez “sivil toplum sesine duyarlı olalım” anlayışı ile hareket ederken ilimizde tam aksine “statükocu” bir anlayış hakim.

Bilecikliler referandumda “hayır” oyunu öyle bir kullandı ki, yeşille kaplı Anadolu içinde kırmızı dikkat çekti. Bu dikkat çekiş ilimizdeki iktidar sorumlularından ümidini kesen halkın, iktidar partisinin Genel merkez yöneticilerine “sesimizi siz bari duyun” ikazından ibaret.

Bilecik’te 8 yıldır takip edilen” vatandaşın sesine kulak vermeye değmez” politikası iflas etmiştir. Gerisi lafu güzaf.