Eskiden okullar sene sonunda en az bir temsil sahneye koyardı, bir okul gecesi yapardı. Okullar arasında münazaralar, şiir ve bilgi yarışmaları yapılırdı. Böyle faaliyetler okulun şerefi telâkki edilirdi. Okullar arası maçlar ne kadar heyecanlı olurdu. İdareciler başta olmak üzere, öğretmen ve öğrenciler, okullarının faaliyetlerini cemiyete göstermeyi görevleri bilirlerdi. Bir mensubiyet gururu ve sorumluluğu vardı. Cemiyet de okullardan böyle faaliyetleri beklerdi. Kültür kolunda olmak, övünç vesilesi idi…

Şimdi ne okullar, böyle faaliyetlere meraklı, ne cemiyet onlardan bekliyor. Artık bu tür çalışmalar angarya telâkki edilir oldu.

Bu gevşeme önce liselerde başladı, sonra ortaokullara kaydı. Şimdilik ilkokullarda eski şevk ve zevk kayboldu.

Halk görmeye görmeye unutabilir. Okullar şevklerini kaybedebilir. Amma görevleri hem okulları denetlemek, hem halkı yetiştirmek olan makamlar ne yapıyor?

Cemiyetin her türlü kültür faaliyetlerinin merkezi okul değilse, orada okulun lüzumu kalmamış demektir. Nasıl ve neden bu duruma gelindi? Eğitim reformu diye kıyametleri koparanlar bunu neden görmüyorlar?

Yukarıdaki tespitler, 14 Mart 1990 tarihli yazımdan…. Aradan 11 yıl geçmiş; durum aynı… Hattâ daha beter. Eğitimin, imtihanları kazandıracak bilgi kısmı yani öğretim, özel dershanelere devredilmiş… Saç baş karışık, kravat bir yana paça bir yana vurdumduymaz bir eda ile gruplar halinde yürümek sosyal faaliyet… Gürültülü, patırtılı maç dedikoduları kültür faaliyeti... Okullar?.. Okullar da diploma veriyor… Harika bir iş bölümü…