Uzun zamandır köşe yazısı yazma fikri içerisindeyim. Ne yazmam konusunda uzun uzun düşündüm. Ne yalan söyleyeyim, acaba ne yazsam sizler beğenirsiniz diye düşünmekten de kendimi alıkoyamadım. Biliyorsunuz Osmaneli Haber Gazetesi olarak haftalık gazete çıkartıyoruz ve her Cuma sizlere ulaştırma gayreti içerisindeyiz. Haberleri yaparken,  çoğu zaman farklı tepkilerle, farklı olaylarla karşılaşıyorum. Bunun tek sebebi ise kadın olmam. İçinden ne tepkisi ya da kadın olmakla ne alakası var diye geçirenler olabilir. Hemen konuya girerek, sizlere ilk yazımda yerel medya da kadın olmanın zorluklarından bahsetmek istiyorum.  

Kadınların toplumsal cinsiyet eşitsizliğini en çok deneyimlediği iş sektörlerinden biridir bizim mesleğimiz. Zaten genele baktığımız zaman da erkek çalışan sayısının, kadınlara oranla çok daha fazla olduğu bir sektör. Kadınlar açısından, haber kaynağına ulaşmada zorluk, haber üretim sürecinde maruz kalınan mesleki küçümsenme ve dışlanmanın yanı sıra kendini sürekli ispat etme gayreti içerisine girmek zorunda kaldığımız bir meslek. Üniversite yıllarımda staj döneminde gittiğim ilk haber de çoğunluğun erkek olduğu diğer ajansların küçümser bakışlarına maruz kalıp, siz mi yapacaksınız? Sorusuyla karışı karşıya kaldığımda beni neyin beklediğini tam olarak anlamamıştım. Sürekli kendimi ispat etme gayretine ilk o zamanlar başlamıştım. En iyi haberi ben yapacağım, en iyi şekilde insanlara ben sunacağım. Ama öyle olmadığını geç fark ettim. Çünkü siz iyi bir şey yaptığınızda insanlar takdir etmek yerine, hangi hakla bilmiyorum ama daha iyisi olmadığı için sitem ediyor.

Bundan yaklaşık 6 ay önce işe ilk başladığım zamanlar, birlikte çalıştığımız abi ile birlikte haber için bir köye gittik. Haber saatine var, hava sıcak nerede bekleyeceğiz? Girdik meydanda ki köy kahvesine Abi iki çay verebilir misin? Gelen bizim masaya bakıyor, giden bizim masaya bende huzursuzum diyorum bir şey mi var. Aslında var, bir kadın erkeklerin olduğu bir kahveye girip oturmuş üstüne bir de çay içiyor. Burası küçük yer, haliyle dikkat çekiyor. Ama o gün gittiğim haberi, sizlere ulaştırmak için o kahvede oturmak zorundaydım. Yaklaşık yarım saat sonra, kadınların çoğunluk olduğu ortama gittik, yanımda ki abiye o şekilde davranılmadı hatta gayet sıcak kanlı yaklaşıldı. Teyzenin biri beni, ailemi hatta dedemi tanıyormuş. ‘‘Kızım senin gazeteci olmana nasıl izin verdiler ’’ diye sordu. O an beklemediğim bir soruyla karşılaşınca, ‘‘ Ben yanlış bir şey yapmıyorum, aksine cesaretimden dolayı her zaman takdir ediyorlar’’ dedim. Ben yanlış bir şey yapmıyorum. Bu lafı eve gelince uzun uzun düşündüm. Neden bu mesleği yaptığımı soranlara bile kendimi açıklama gayreti içerisine girmişim ben. Ne kadar baskıya, sorguya maruz kaldıysam kendimi ispatlama çabasına girmişim.

Bunun gibi sadece son 6 ay içerisinde yaşadığım birçok örnek verebilirim sizlere ama ben bu zaman zarfında Osmaneli'de eğitim öğretim başlarken okul binası sorununu gündeme getirip röportajlar yaptım. Pazarda sebze meyve fiyatlarının yüksekliği konusunda Osmaneli Halkıyla ve pazarcılarla görüştüm, röportajlarım izlenme rekorları kırdı. Buna benzer çok sayıda röportajım oldu. Vatandaşın derdini sıkıntısını, isteğini, dileğini yetkililerin öğrenmesini sağladım. Osmaneli Belediyesi'nin belediye meclis toplantılarına katıldım. Osmaneli ile ilgili yetkililerin aldığı kararları vatandaşımıza aktardım. Kısaca halkımız ile idareciler arasında gazetecinin görevi olan her şeyi aldığım eğitimle yaptım, yapmaya da devam ediyorum.

Yolumuz uzun, bakarsınız tekrar bu konulara değiniriz. Kadınların yerel medyada daha çok yer aldığı, kendi sesini ve halkın sesini daha çok duyurabildiği, başkaları tarafından önlerine engellerin konulmadığı  zamanların biran önce gelmesi dileğiyle. Sağlıklı ve huzurlu günler diliyorum.