Duygularımız neden bizimle birlikte varolmuştur ve neden bizi hem zor hem de güzel durumların içinde bırakabilirler? Soyut olan bir şey düşününce insana ne kadar zarar verebilir ki? Duyguların kapısını aralayan ruhtur aslında, onunla bir olup bütünleşiriz. 

Ruh olmadıkça hayatın anlamı olmaz. Hayatta her kapıyı açmanın gücü, ruhunla bütün olup her şekilde mücadele ile o gücü bulmaktır fikrimce. Bir sınav esnasında, bir mülakatta, sağlık sorunları yaşarken, acıları yaşarken hep bir mücadele ile ayakta durmaya çalışıp bir olduğumuz ruhumuzla güç buluruz kendi benliğimizde. Bir insan, aynaya bakıp gözbebeklerinin içinde kendini, ruhunu, benliğini en ufak bir parçasını bulabiliyorsa yahut hissedebiliyorsa yaşamdaki mücadelesi çok güzel olacaktır. Aynı şekilde bakıp o atmosferde, kendini değil de başkalarının bakışları, dedikleri, davranışları ona hissettiriyorsa bunu o kişi mücadelesini başkalarının inisiyatifine bırakmış ve onların çizdikleri yoldan bir ömür yürüyerek tamamlar mücadelesini; hayatın nihayete ereceğini anladığı anda tabiri caizse hayatı film şeridi gibi gözlerinin önünden geçerken pişmanlıkla izler o kısa filmi, mutlulukla ve gönül rahatlığıyla izleyemez. Çünkü ruhu ile bir olamayıp başkaları ile bir olmuş birden bin olmuştur. 

Acı verse de ,hayatta insanın kendi yaptığı hataları ve güzellikleri fark ederek yaşaması, benimsemesi kabullenmesi en güzel ödüldür yaşamda onun için. Mücadelelerimizin çok güzel olacak yaşımız kaç olursa olsun, hayat standartlarımız ve hayatımızdaki kişiler kim olursa olsun. O benliği bakıp bulabilirsen nokta kadar dahi olsa da , mücadelen çok güzel olacak ruhunla bir olup hayatta öncelikli olarak kendinin önemli olduğunu anladığında çok güzel olacak.