"EH, ARTIK GEL"

Her ne kadar eski kışlara taş çıkartan bir kışın burûdeti, her dönem birkaç mevsime mekân olan coğrâfî yapımız sebebiyle, bazı bölgelerimizde hüküm sürse de, özlediğimiz, eh, artık gel! demekten kendimizi alamadığımız baharın suhûletinin, kokusunun, dokusunun pek çok yöremizin atmosferine hâkim olduğu nefes nefes teneffüs edilmektedir.

Mutasavvıflar; dört mevsimi insanoğlunun hayatına benzetirler. İlkbahar bebeklik, yaz olgunluk, sonbahar ihtiyarlık, kış ölüm... Her mevsimin kendine has özellikleri ve güzellikleri vardır. Mevsimler, ibretler lâhikasıdır, deneyler laboratuarıdır... Allah’ın : “Yeryüzünde her türden iç açıcı çift bitkiler bitirdik, çifter çifter meyveler yarattık. Bütün bunlar, içtenlikle Allah’a yönelen her kulun gönül gözünü açmak ve ona öğüt ve ibret vermek içindir” diye nitelendirdiği bitkiler ve ağaçlar baharda diriliyor, yeşeriyor, çiçek ve yaprak açıyor, yaz mevsiminde gölgelik oluyor, meyve veriyor, sonbahar mevsiminde sararıp soluyor, yapraklarını döküyor, vedalaşıyor ve cascavlak olarak ölümü, kefeni, mezarı resmeden kışın ölüyor ve ilkbaharda mahşeri andırırcasına tekrar diriliyor. İsrafil’in Suru gibi, diriliş ve kalk borusu ötünce, ipince, ipeğimsi kökler, kaskatı kayaları “Bismillah” manivelasıyla delerek toprağın derinliklerine iniyor, şeffaf ve narin zarlarla gelinlik duvağını giyen filizler ve tomurcuklar yine “Bismillah” lafzıyla, kazmaların eşemediği toprağı yararak, güneşin ışınlarıyla, dünyanın havasıyla kucaklaşıyor. Toprak, hava, su aynı ve fakat sayısız isimdeki ikram edilenlerin renkleri, tatları, kokuları, şifaları apayrı... Kimisi toprağın altında, kimisi üzerinde, kimisi ağaçların dallarında, kimisi sert kabukların içerisinde, kimisi teveklere tutunmuş, kimisi bilmem nerede ve nerelere asılmış, her biri pek çok derde deva ve tek bir yaprak iz’an ve idrakleri çatlatacak derin tefekkürlere seza... İmam Şafi hazretlerinden, Allahın varlığına delilin nedir? dediler. Cevap verdi: Dut yaprağıdır. Hiçbir şey anlamayanlara: Tadı, rengi, şekli, kokusu ve nihayet maddesi birdir. Fakat bu bir tek maddeden koyun yer, et ve süt; koza böceği yer, ipek; geyik yer, misk; arı yer, bal olur diye tefsir eyledi.

Ölüm sonrası hayata inanmayan, cennetin de cehennemin de dünyada olduğunu sanan meyyit-i müteharrikler (hareket eden ölüler) in, en muhteşem kitap olan kâinat kitabını okumayan, okuyamayan, anlamayan ve anlayamayanların varsa kulakları çınlasın, irfanları ve vicdanları titresin! Bu uçsuz bucaksız evrenin engin ve zengin sathında, insan dimağını altüst eden hadiselerin, idrakin idraksizliğini idrak ettiren girift resimlerin karşısında inançsız olmak, inanmamaya inanmak uğruna inat etmek için taş olmak lazım! Hâlbuki taşlar bile taşlaşmış kalplerin taşlaşmışlığına kahredercesine Mevlâ’ya secde etmektedir. İşte Kur’anın beyanı: “Sonra yine kalpleriniz katılaştı, taş gibi, hatta taştan da katı oldu. Nitekim taşlar arasında kendisinden ırmaklar fışkıran vardır; yarılıp su çıkan vardır: Allah korkusundan yuvarlananlar vardır. Allah yaptıklarınızı bilmez değildir. Ey Muhammet! Eğer biz Kur’anı bir dağa indirmiş olsaydık, sen, onun, Allah korkusundan baş eğerek parça parça olduğunu görürdün. Bu misalleri, insanlar düşünsünler diye veriyoruz.”

Bahar, büyüleyen, göz kamaştıran, kabukları kıran, ebemkuşağını ufkumuza kuran, hareket ettiren, bereket saçan, her doğumun haber sancılarına zaman olan müstesna bir mevsim... Bahar, kanın cevelân ettiği, filizlerin ışkın verdiği, çekirdeğin patladığı, gözü kör ama gönlü kor ozanın sazının tellerinde:

Koyun verdi, kuzu verdi, süt verdi

Yemek verdi, ekmek verdi, et verdi

Kazma ile dövmeyince kıt verdi