* Kibirlidirler. Münafıklar son derece kibirli ve kendini beğenmiş bir ahlaka sahiptirler. Onlara verilecek hiçbir öğüdü dinlemez hata yaptıklarını kabul etmezler. Çok akıllı oldukları her şeyin en iyisini bildikleri kanısındadırlar. Üstelik Allah'ın iyi birer kulu olduklarını öne sürerler. Peygamberimiz s. dönemindeki münafıkların, Peygamber Efendimizin s. kendileri için bağışlanma dilemelerini kabul etmemeleri, sahip oldukları kibirin en açık göstergesidir: Onlara: "Gelin Allah'ın Resûlü sizin için bağışlanma dilesin, denildiği zaman başlarını yana çevirdiler. Sen, onların büyüklük taslamışlar olarak yüz çevirmekte olduklarını görürsün." (Münafikun / 5)

* Kalplerinde olmayanı söylerler. Kur’an ifadesiyle: “Kalplerinde olmayanı ağızlarıyla söylüyorlardı." (Al-i İmran / 167) Üstelik bu yalanlarını söylerken de Allah'ın adına yemin ederek bunu yaparlar. Allah Kuran'da münafıkların bu samimiyetsiz konuşmalarını şöyle bildirmektedir: "Gerçi onlar, ‘eğer güç yetirseydik muhakkak seninle birlikte savaşa çıkardık’ diye kendilerini helâk edercesine Allah’a yemin edecekler. Hâlbuki Allah onların mutlaka yalancı olduklarını biliyor.” (Tevbe / 42) Münafıkların bu yalanlarından bahseden bir başka ayet ise şöyledir: “İnsanlardan öyleleri vardır ki, dünya hayatı hakkında söyledikleri senin hoşuna gider. Hatta böylesi kalbinde olana ‘samimi olduğuna’ Allah’ı şahit tutar. Hâlbuki o, hasımların en yamanıdır.” (Bakara / 204)

* İyiliğe engel olur, kötülük yapmak için yarışırlar. “Münafık erkekler ve münafık kadınlar bazısı bazısındandır; kötülüğü emrederler, iyilikten alıkoyarlar, ellerini sımsıkı tutarlar. Onlar Allah'ı unuttular; O da onları unuttu. Şüphesiz münafıklar fıska sapanlardır.” (Tevbe / 67)

* Allah'ın beğendiklerini çirkin görürler. Münafıkların bu halini Kur’an dan dinleyelim: “İşte böyle; çünkü gerçekten onlar, Allah'ı gazaplandıran şeye uydular ve O'nu razı edecek şeyleri çirkin karşıladılar; bundan dolayı Allah amellerini boşa çıkardı.” (Muhammed / 28)

* Nankördürler. Münafıklar diğer bütün inkârcılar gibi Allah'a karşı nankördürler. Kendilerini yaratmış olan ve türlü nimetlerle yaşatan Allah'a sürekli nankörlük eder O'nun hükümlerinden yüz çevirirler. İkinci bir nankörlükleri ise müminlere karşıdır. Çünkü müminlerin arasına katıldıklarında müminler onlara yardım etmiştir. Müminler onları imana çağırmış onların ahiretini kurtarmaya çalışmışlardır. Onlara verdikleri öğütler yaptıkları uyarı ve hatırlatmalar onların iyi olmalarını istedikleri içindir. Bütün bunların onlar için hiçbir şey ifade etmediğini Mevla’mızdan dinleyelim: “Ey Muhammed, onlar için ister af dile, ister dileme; onlar için yetmiş kez af dilesen de Allah onları asla affetmeyecek. Bu, onların Allah ve Resûlünü inkar etmelerinden ötürüdür. Allah fâsıklar topluluğunu hidayete erdirmez.” (Tevbe / 80)

* Hem fiziksel, hem manevi yönden pistirler. Dışarıdan bakıldığında münafıkları diğer Müslümanlardan fiziksel yönden ayırmak pek mümkün olmayabilir. Ancak münafıklar hayatlarının her anına yansıyan manevi bir kir içindedirler. Allah, “Artık onlardan yüz çevirin. Çünkü onlar murdardırlar" (Tevbe / 95) ayetiyle bu kimselerin durumlarını açıkça ortaya koymuştur.

Münafıkların zihinleri sürekli olarak kötülük tasarlama tuzak kurma hainlik kin yalan haset gibi pek çok olumsuzlukla meşgul olduğundan yüzlerinde de imanın nuru oluşmaz. Allah, Kuran'da bu kişilerin yüzlerini "Sanki karanlık bir gecenin parçalarına bürünmüş gibidir" (Yunus / 27) şeklinde bir örnekle tarif etmektedir. Kimi zaman da verdikleri tepkilerden, ayetlerden etkilenmedikleri açıkça anlaşılmaktadır. Münafıkların bu durumlarını bildiren birkaç ayet şöyledir: “Bir sûre indirildiği zaman onlardan bir kısmı der ki: Bu, hanginizin imanını artırdı? Ancak iman edenlere gelince; bu sûre onların imanlarını artırır ve onlar sevinirler.” (Tevbe / 124)